Ik heb net een half uurtje pauze genomen en zit op een van de bankjes te genieten van een stukje warme appeltaart. Ik kijk naar de schaatsende mensen wanneer de deur van de schaatshal plotseling met groot kabaal openvliegt en de muur ernaast compleet vernielt.
In een rechte rij achter elkaar marcheren een stuk of twintig gemberkoekpoppetjes naar binnen. Met hun rode sjaaltjes en lichtgroene mutsjes, hun lichamen uit een en dezelfde vorm gesneden, zijn ze nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Behalve een van de poppetjes, dat met zijn een meter negentig ver boven de andere uit koek gesneden mannetjes uitsteekt. Hij draagt een grote zuurstok met zich mee die aan de onderkant tot een scherpe punt geslepen is. Voor een ogenblik kijken we elkaar recht in de ogen aan komt hij naar me toe gelopen. De andere poppetjes volgen. Ik heb nog net de kans om vluchtig om me heen te kijken in de hoop dat er iemand is die in de gaten heeft wat er aan de hand is, voordat ik een harde klap tegen mijn hoofd aan krijg en alles zwart wordt.
Ik word wakker en kijk recht in twee pikzwarte kraaloogjes die langzaam naar achteren verdwijnen. ''wakker'' kan ik vaag verstaan. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en ben nu volledig wakker de twee kraaloogjes zijn omringd door een hoofd waaraan een lichaam vastzit; het grote gemberkoekpoppetje. Hij kijkt me boos aan en vraagt me “waar zijn ijsdiamant is”. Verward kijk ik hem aan en als ik mezelf wil knijpen in de hoop dat ik wakker word merk ik dat ik vast ben gebonden. Nogmaals vraagt hij me waar zijn ijsdiamant is, dit keer iets luider. Ik blijf stil. Een van de kleinere gemberkoekpoppetjes komt naar me toe gelopen met een zuurstok en slaat me hard tegen mijn slaap aan. Mijn oren suizen. Het grootste gemberkoekpoppetje komt nu heel dichtbij, ver, ver binnen mijn comfortzone, en herhaalt zijn vraag nog een keer. Ditmaal geef ik antwoord, al ben ik me er zelf niet van bewust. Het woord kleedkamer ontsnapt uit mijn mond, maar klinkt heel ver weg. “dicht” hoor ik het poppetje vaag zeggen. “dicht...” “dicht” “DICHT!” hoor ik nu luid en duidelijk.
Ik schrik wakker en kijk recht in de ogen van een klein vrouwtje met een onmiskenbare KPK-look. Ze kijkt me streng aan en vertelt me dat de ijsbaan gaat sluiten. Ik kijk om me heen en ontdek dat er slechts enkele mensen over zijn in de grote hal. De klok vertelt me dat mijn pauze van een half uur met minimaal twee uur is verlengd. Gauw verzamel ik al mijn spullen, trek mijn schoenen aan en loop het gebouw uit.
Die kalkoen van afgelopen kerst is vast niet helemaal goed gevallen, denk ik terwijl ik op mijn fiets spring en met een sneltreinvaart naar huis rijd.