'Nog zoveel te leven'

Babs Vliegenthart (37) heeft de mooiste zege geboekt die een mens kan behalen. Een overwinning op zichzelf. Mede dankzij Kunstwerk durft de Weertse haar kwetsbaarheid te laten zien en ligt het geluk weer voor het grijpen. Ontwapenend openhartig doet ze haar verhaal.

Schrijf een gedicht over jezelf, zo kregen de deelnemers aan Kunstwerk afgelopen voorjaar als opdracht mee. Babs liet het volgende uit haar pen vloeien:

IK IK IK
‘Ik heb een hoofd vol gedachten
Ik heb een hart, getekend door het leven
Ik zie, observeer, analyseer, ik leer
Ik heb gegeven, ik heb gekregen
Ik heb gewonnen, ik heb verloren
Ik heb geleefd in gitzwarte duisternis
Ik heb gebaad in een oogverblindend licht
Ik heb een diepte in mij waarin ik soms verdrink
Ik heb tranen gelaten van verdriet, onmacht, onbegrip
Ik heb een breed glimlachend hart vol geluk, verwondering, liefde

Weet je, soms heb ik het gevoel alsof ik al drie mensenlevens heb geleefd
Andere keren denk ik: ‘Babs, je hebt zoveel te leven.’
Maar ik leef…’

De Weertse droeg haar ontwapenend mooie zielenroersel begin juli persoonlijk voor tijdens de eindpresentatie van het kunstproject bij RICK. Haar toehoorders kregen er een brok van in de keel en zelf moest ze ook een traantje wegpinken. “Ik vond het vreselijk spannend, maar ik  móest dit van mezelf doen. Het hoorde bij het doel dat ik vooraf had gesteld. Van nature heb ik de neiging om me stoer te houden. Ik vind het lastig om mijn kwetsbaarheid te laten zien en hulp te vragen als het nodig is. Het voordragen van dit gedicht was dan ook een persoonlijke overwinning.”

37 jaar oud heeft Babs al een leven achter de rug.  Op haar zeventiende overleed haar moeder aan kanker en stond ze op eigen benen. Een rebelse doch verlegen tiener, nog volop in de experimentele fase. Ze verhuisde van ’s Gravendeel naar Weert, waar haar vader en stiefmoeder woonden, en bouwde met vallen en opstaan een eigen bestaan op. De horeca was haar leerschool. “Daar verdiende ik niet alleen mijn geld, maar kwam ook mijn extraverte kant naar boven. Mensen boeien me. Het maakt eigenlijk niet uit wie ik tegenover me heb, ik kan met iedereen omgaan. Dat vind ik leuk, daar ligt mijn kracht.”

Verborgen talent

Drie jaar geleden zag ze even de bodem van de put. Vanwege een dubbele hernia moest Babs de horeca vaarwel zeggen. “Het ging niet meer, het was te zwaar. Daarbij had ik al eens vaker aan stoppen gedacht. Ik kan moeilijk tot m’n zestigste in een restaurant blijven werken. Ik moest iets anders gaan doen. Maar wat?”

De Weertse begon aan zichzelf te twijfelen. Wie was ze nou eigenlijk? “Ik ben heel direct. Hou van duidelijkheid en transparantie. Tegelijkertijd ben ik diep van binnen nog steeds dat introverte, verlegen meisje dat thuis in haar uppie op de bank zit en over het leven filosofeert.” Toen de consulente van Werk.Kom haar attendeerde op het project Kunstwerk van RICK was ze gelijk verkocht. “Ik ben creatief en heel breed geïnteresseerd. Het leek me heerlijk om mezelf door middel van kunst en theater te leren ontdekken.”

En het wás heerlijk. In drie maanden tijd boorde haar geest diepere creatieve lagen aan en kwamen de talenten van Babs aan de oppervlakte. Haar enthousiasme en haar vermogen om mensen te motiveren, aan het denken te zetten of ongedwongen aan het lachen te maken. Maar ook haar talent om te schrijven, waarvan ze het bestaan tot voor kort niet wist. “Dat was echt een mooie verrassing, daar wil ik mee verdergaan. Daarnaast kwam ik erachter dat het ook heerlijk is om met mijn handen bezig te zijn.”

Spiegel

Dankzij Kunstwerk heeft Babs meer zicht gekregen op haar toekomst en durft ze makkelijker haar twijfels te laten zien. Ze weet het nu zeker: in het sociaal-maatschappelijk werk komen haar talenten het beste tot hun recht. “Ik heb me aangemeld als medewerker bij het Zelfregiecentrum in Weert, een centrum dat mensen ondersteunt om weer zelf de regie over het leven te voeren en ook de ruimte geeft om te creëren. Ik denk dat ik mensen met mijn eigen ervaringen heel goed kan helpen. Omdat ik alleen een mavodiploma heb, denk ik erover om al mijn werk- en levenservaringen officieel in certificaten te laten vastleggen. Op die manier sta ik sterker op de arbeidsmarkt. Jeugd coachen, dat lijkt me gaaf. Jongeren een spiegel voorhouden. Op een positieve manier, zonder dwingend te zijn. Dat is namelijk vervelend en werkt averechts, weet ik uit ervaring. Als je ouder wordt, ga je anders naar de dingen kijken en zie je dingen die je vroeger niet zag. Als tiener had ik bijna altijd ruzie met m’n vader. Nu hebben we een geweldige relatie. Het is een schat, hij staat altijd voor me klaar. ”

Stabiel worden

Babs heeft veel meegemaakt. Ze weet hoe het is om in de shit te zitten en bijna op straat te staan. Maar ze weet ook hoe het voelt om zelf uit het dal te klimmen en haar eigen boontjes te doppen. “Ik weet nu dat het glas altijd halfvol is. Wat er ook gebeurt. Hoe diep je ook zit, je komt altijd weer boven.’

Kunstwerk heeft een mooi fundament gelegd, Babs bouwt nu verder aan een stabiel huis. Met hernieuwd vertrouwen en lef. Zoals ze in haar gedicht al schreef. ‘Soms heb ik het gevoel alsof ik al drie mensenlevens heb geleefd. Maar veel vaker denk ik: Babs, je hebt zoveel te leven.’